Obecny kościół wzniesiony z kamienia i cegły pochodzi z 1520 roku i jest wybudowany w stylu gotycko - renesansowym. Od zachodu wznosi się kwadratowa wieżą, na którą prowadzą kamienne schody zabiegowe. Budynek jest jednonawowy, co ciekawe z nie wyodrębnionym prezbiterium. Nawa nakryta jest sklepieniem sieciowym. Po bokach nawy znajdują się przybudówki o charakterze transeptu; z kaplicami w przyziemiu i emporami na piętrze, które posiadają rzadko spotykane loże kolatorskie. Od północy przylega także piętrowa zakrystia.

Choć starowiśnicka świątynia przechodziła zapewne w ciągu wieków liczne remonty, jej zasadnicza bryła nie uległa jednak zmianie od czasów jej powstania. Jeżeli chodzi o wyposażenie wnętrza do najstarszych zabytków świątyni, a równocześnie rzadko spotykanych, należy ścienne tabernakulum renesansowe z czasów Piotra Kmity wykonane z kamienia w 1544 roku. Świadczy o tym napis "Ecce Panis Angelorum MDXXXXIIII" - "Oto chleb aniołów 1544" oraz inicjały P.K. Parafia jest także w posiadanie niezwykłej pamiątki po fundatorze kościoła. Jest nim dzwon z 1545 roku z herbem Piotra Kmity, który po pęknięciu został wbudowany w otaczający kościół mur.

Ołtarz główny wykonany w stylu barokowym pochodzi z XVII wieku. Znajduje się w nim obraz przedstawiający adorację Matki Bożej przez Św. Annę i Św. Wojciecha. Po obu stronach obrazu znajdują się figury apostołów: Piotra i Pawła. Wspomniany obraz jest dziełem samego Jana Matejki oraz jego przyjaciela Floriana Cynka, a został wykonany w 1890 roku na zamówienie ówczesnego proboszcza księdza Wincentego Wąsikiewicza. Podobno Matejko nadał twarzy Św. Wojciecha swoje rysy, a na pewno w lewym dolnym rogu widnieje autentyczny napis słynnego artysty: " Komponował, o ile mógł poprawił, a głowy przerobił Jan Matejko". Po bokach ołtarza głównego znajdują się obrazy Św. Katarzyny i Św. Wojciecha wykonane w 1696 roku przez malarza, który podpisał się na obrazie Św. Katarzyny - Gregorius Stanarius, pintix. Cennym zabytkiem świątyni jest także barokowa chrzcielnica pochodząca z XVII wieku, znajdująca się w prezbiterium.

Nad zakrystią, na piętrze znajdował się niegdyś skarbiec, w którym przechowywano między innymi bogaty zbiór ksiąg. Prowadzą do niego schody, którymi można dostać się także na drewnianą ambonę z końca XVII wieku. W świątyni istnieją cztery kaplice boczne, które mieszczą się na dwóch kondygnacjach. W kaplicy północnej (lewa strona) na dole znajduje się ołtarz Św. Anny, obecnie poświęcony Matce Bożej Nieustającej Pomocy, a w górnej kaplicy zachowano dawny ołtarz Św. Mikołaja. W dolnej kaplicy południowej znajduje się ołtarz Św. Antoniego Padewskiego, z umieszczonym współcześnie wizerunkiem Jezusa Miłosiernego, a na piętrze zaś ołtarz Św. Jana Nepomucena. Oba ołtarze dolne datuje się na początek XVIII wieku, górne zaś odpowiednio na XVII i XVIII wiek. Empora chóru muzycznego jak i prospekt organowy pochodzą z końca XIX wieku. Stacje drogi krzyżowej pochodzą z początku XIX wieku, a malowane są przez artystę, który na pierwszej stacji umieścił swoje nazwisko - Lugi Morgari.

Polichromia świątyni pochodzi z różnych okresów. Pierwotne zdobienie ścian, które nie dotrwało do naszych czasów, wykonano już w 1543 roku. Właśnie ta data jest umieszczona ponad organami na ścianie zachodniej. Z XVIII - wiecznej polichromii pochodzą najprawdopodobniej trzy medaliony apostołów i Ewangelistów umieszczone na północnej ścianie oraz malowidło nad zakrystią, przedstawiające scenę z Księgi Rodzaju. Pozostała polichromia figuralno - ornamentalna to efekt prac wykonanych w świątyni na początku i w końcu XX wieku.